خیلی با خودم کلنجار رفتم تا بالاخره تصمیم گرفتم داستانم را بنویسم و آن را با بقیه به اشتراک بگذارم.

راستش فکر کردم ممکن است داستان من به کسانی مثل خودم کمک کند تا دوباره طعم واقعی زندگی را مزه‌مزه کنند. من سال‌ها با یک مادر خودشیفته زندگی کردم. همیشه از خودم و تمام چیزهایی که در زندگی داشتم ناراحت و شرمنده بودم. قصد ندارم اتفاق‌های زندگی‌ام را تعریف کنم، ولی تا ۱۴ سالگی زندگی هر روز سخت‌تر از دیروز بود. یک روز خیلی اتفاقی با صفحه اینستاگرام آپرانیک آشنا شدم و وقتی در حال خواندن پست‌های آن صفحه بودم، فهمیدم اسم آن چیزهایی که در زندگی تجربه کردم و می‌کنم، «تجربه‌ی تروما» است. همه‌ی علامت‌ها و نشانه‌هایی که در پست‌ها نوشته شده بود، علامت‌ها و نشانه‌هایی بود که من هم داشتم. بالاخره با تردید در یکی از کارگاه‌های آپرانیک شرکت کردم و آن‌جا بود که برای اولین بار حس کردم تنها نیستم!

بعد از پایان کارگاه، جرات پیدا کردم در کلاس یوگا ثبت‌نام کنم. کلاس‌ها رایگان و آنلاین بود و نیازی نبود بابت تامین هزینه یا گرفتن اجازه خروج از خانه با خانواده‌ام درگیر باشم. حالا بعد از ۸ ماه، احساس می‌کنم دیگر جسمم از روح و روانم جدا نیست. حس می‌کنم به بدن و کالبدی که در آن زندگی می‌کنم تعلق دارم. با بخش‌ زیادی از حس شرم و ناامیدی که همیشه همراهم بود، خداحافظی کردم و خودم را دوست دارم. این دستاورد آنقدر بزرگ بوده که حتی ارتباطم با دوستان و اطرافیانم هم بهتر شده است و آنها هم متوجه تغییرات من شده‌اند. به نظرم همه‌‌ی ما لیاقت داریم زندگی آرام و با عشقی درست نسبت به خود و اطرافیان‌مان را تجربه کنیم. این لحظه را برای همه‌ آرزو می‌کنم.